جوان ها آمده بودند.

حاج آقا پناهیان نیز هم.

خیلی خوشحال بودم.

فضا نورانی بود و پس از آن مناجات تائبین خمس عشر را خواندیم.

یک ماه مهمان سخنان متفکرانه اش هستیم.

گرچه خیلی ها با ایشان مخالف هستند.ولی من نظرم این است که هیچکی معصوم نیست و می تواند حرف های اشتباه هم بزند.

عاشق پا منبری بودن علیرضا پناهیان هستم بخاطر متفکر بودنش.

بله ایرادات برخی وارد است.اما حس می کنم حرفهای ایشان حرفهایی است که حداقل به عنوان یک دوست می توان شنید و نه یک سخنران.

به یکی از دوستانم هم در مسجد عرض کردم که سخنرانی های ایشون برای اوقات فراغت خوبه...

البته سلسله مباحث عمل ایشون تاثیر زیادی روی من داشته.

نکته بعدی هم اینکه قرار نیست هرچه ایشان می گوید بشود محکم ترین چیزهایی که من به آنها معتقدم.

به ماه رمضان امسالم امیدوارم.

ای کاش توفیق باشد زنده بمانم و آدم شوم.

هروقت آدم شدم بروم.

راستی!

به آدم شدن خودم هم امیدوارم.و البته ترسان!